Niet alles kan van een leie dakje verlopen :-P

Hallo Belgie!

Aangezien we nog fameus achter staan met het typen van onze verslagen en we dit toch willen proberen vol te houden... zal ik er maar eens direct invliegen en jullie nog wat reisverhalen bezorgen... hier gaat ie...

Ik geloof dat Johan in zijn vorige verslag nog had verteld dat we gelogeerd hebben in Surfers Paradise bij June, de moeder van Nicola. In Surfers Paradise valt er op zich niet zoveel te doen, maar het was eigenlijk gewoon heel leuk om na onze eerste twee maanden intensief reizen zo hartelijk ontvangen te worden bij iemand thuis. De eerste avond dat we bij June aankwamen, kregen we direct een feestmaal voorgeschoteld... STEAK :-) daar kunde ons altijd heel content mee maken! Maar daarbovenop was het gezelschap zeker even tof! Nicola, een toffe madam met veel gevoel voor humor... dan was er Brad, Nicola's man, een gezellige kerel 'with quiet a belly' zoals Nicola ons zelf wist te vertellen :-) en dan was er June, de meeste zotte hippe 80-jarige vrouw die ik ooit heb gekend! Ze was onder andere heel blij dat ik rookte, want nu had ze eindelijk een rookvriendin... hehe... en de wijntjes gingen bij haar nog vlot binnen :-) zo wil ik ook wel graag 80 jaar worden!!! Na een geslaagde eerste avond hebben Johan en ik de twee volgende dagen een beetje geluierd, maar ook gevierd... omdat we toen juist vier jaar samen waren! 'S avonds zijn we gaan eten bij nen Italiaan... lekker gesmuld... alleen een dessert gekregen dat groter was dan mijnen hoofdschotel en heb mij echt ziek gegeten omdat ik toch 1/4 van mijn bord wilde leeg eten... in totaal hebben we drie nachten bij June gelogeerd, maar er was nog meer verwennerij dan dat! Nicola is ons na die drie dagen komen ophalen van haar thuis wat toch wel een uurtje rijden is... en heeft ons naar Movie World gebracht (dat ligt op de weg naar Brisbane)... Nicola is dan gaan werken en ik en Johan hebben ons eens goe laten gaan op de attracties van het pretpark. We zouden 's avonds de trein nemen naar Brisbane en zouden dan een paar dagen bij Nicola verblijven. Maar Brad was ons deze keer gunstig gezind! Hij belde me op om te zeggen dat hij ons zou komen ophalen van Movie World en een half uurtje later zaten we in den auto op weg naar een kroeg :-) Brad zijn drinktempo konden we naderhand niet lang volgen (wanneer wij 1 pint dronken, had hij er al 2 op) maar er is die avond wel wat verzet! Laurence, de oudste zoon van Nicola heeft ons die avond nog meegenomen naar het casino ... indrukwekkend groot... vijf verdiepingen... met alle mogelijke goktafels... Johan en ik hebben zelf een klein gokje gewaagd op de roulette, maar helaas zonder resultaat :-)

De volgende dag had Nicola een dagje vrijaf op haar werk en zijn we met zen drieen naar een wildlife park gegaan in Brisbane. Alle dieren uit Aussie waren vertegenwoordigd... vooral de koala's waren massaal aanwezig! Het hoogtepunt van de dag moet toch wel geweest zijn toen we een koalaatje hebben mogen vasthouden, den Axl :-) zo zacht, zo schattig... ik had em willen meenemen naar huis! Alhoewel, echt zindelijk was em ni, want hij heeft op de Johan zijnen T-shirt gekakt... haha... maar helaas... aan alle schone liedjes komt een einde... de volgende dag (dat moet dan den 13 februari geweest zijn), zouden we het vliegtuig nemen naar Tasmanie en hebben we afscheid moeten nemen van Brad, Nicola en haar twee zonen.

Wij zijn die dag dus naar Tasmanie gevlogen en daar zouden we een weekje het eiland verkennen. Het eiland deed ons qua natuur direct een beetje terug denken aan Nieuw-Zeeland... heel weinig auto's... ruwe landschappen, maar ook veel dode kangoeroes op de weg... blijkbaar springen die beestjes vaak voor auto's... echt zo dom, want er passeren op de wegen misschien om het half uur 2 auto's :-) we hebben ons verplaatst met den auto, aangezien Tasmanie ni zo groot is... maar dat was misschien niet zo'n gelukkige keuze... de tweede dag op het eiland gingen Johan en ik naar de Bay of Fires, een plaatske aan het strand met prachtige rotsen in allerlei kleuren... het water daarbovenop heeft vier verschillende soorten blauw... het lijkt wel een kleurenpallet... na een uurtje hebt ge het er ook wel gezien zene en na een uurtje genieten van het mooie landschap, wilden we dus terug vertrekken richting Bicheno, waar we die avond zouden slapen. Maar dan is het fout gelopen... Johan wilde uit zijn parkeerplaats rijden en ineens... KNAL! Ik keek achteruit en daar stond nen anderen auto :-S uitgestapt, gegevens uitgewisseld met den bestuurder van den anderen auto... bleek dat zijn rijbewijs verlopen was en eigenlijk helemaal niet mocht rijden op dat moment... chance voor ons... want we weten zelf ni goe wie er in fout is... want we weten ni echt hoe de verkeersregels juist gelden op een parkeerplaats! Maar als die jongen geen rijbewijs had op dat moment, zal hij automatisch in fout worden gesteld. Maar goe, we vloekten efkes, maar op zich was er geen wereldramp gebeurd, want we hadden de beste autoverzekering genomen die beschikbaar was... DACHTEN WE (maar dat wordt verder wel duidelijk)! Die dag zijn we verder doorgereden naar Bicheno en zijn we naar de pinguins gaan kijken op het strand. 'S avonds komen ze uit de zee en waggelen ze naar hun nesten waar hun kindjes dan zitten te wachten op eten... mooi om te zien... en vooral grappig! Als den ene pinguin stopt... botst de volgende er gewoon tegen... en vallen ze allemaal op de grond... dan staan ze terug recht en waggelen ze weer verder!

De dag na ons accidentje zijn we eerst nog een oude gevangenis gaan bezoeken in Port Arthur, wel interessant om eens te zien... alleen wel grappig dat ze hier spreken van een historische site... en dan blijkt dat het gaat om een gevangenis van in de jaren 1800... maar verder dan dat gaat de geschiedenis van Australie niet (buiten de Aboriginal-geschiedenis natuurlijk!) over Port Arthur gaan ook geruchten rond dat er regelmatig geesten gezien worden... er hangen verhalen van mensen die foto's trokken en daarna bij de ontwikkeling een schim zagen die er op de moment van het trekken van de foto helemaal niet was... of zo zouden er al mensen geweest zijn die met een klein meisje waren aan het praten en waarvan achteraf bleek dat het meisje dood was. Er werden zo'n 13 jaar geleden 20 mensen vermoord in de cafetaria van het informatie-centrum en sindsdien gaan die verhalen dus rond. Toen Johan vroeg of we daar zouden slapen of nog zouden doorrijden naar Hobart, was voor mij de keuze snel gemaakt... DOORRIJDEN! Ik vond het er net iets te creepy :-) In Hobart hebben we eigenlijk voor den eerste keer in heel de reis in een hotel geslapen... echt zalig was da... een eigen badkamer, air-co, nen tv,... de volgende dag zou echter een dag in mineur worden... ik zal uitleggen waarom...

We zijn met onze huurauto, die een klein blutske had van de botsing twee dagen daarvoor naar Europ Car gegaan... omdat we dachten dat het goed zou zijn om alle papieren voor de verzekering af te geven... en dat allemaal wat uit te klaren. We dachten eigenlijk dat we op tien minuten binnen en buiten zouden zijn... in realiteit hebben we daar toch zo'n drie uur gestaan. De vrouw achter de balie vroeg ons wat er was gebeurd en dus legden we de situatie uit... daarna zocht ze onze namen op in haar computer om onze verzekering te checken en plots wist ze ons te vertellen dat we helemaal GEEN verzekering hadden... onmogelijk voor ons, want we hadden op de luchthaven zeker drie keer gevraagd om ons de beste verzekering te geven, maar blijkbaar hebben ze ons iets laten tekenen dat we helemaal ni gevraagd hadden... we hadden alles nochtans nagelezen... en had het gevoel dat alles wat de vrouw op de luchthaven zei wel klopte. Voor ons was het duidelijk dat we alle schade aan de auto vanaf 2750 dollar zelf zouden moeten betalen... dit was immers wat we tot vijfmaal toe gevraagd hadden... maar de vrouw maakte voor ons een contract op dat het omgekeerde stelt... alle schade tot 2750 dollar zouden we zelf moeten betalen in geval van een botsing/accident. Johan en ik wisten niet wat we hoorden... de eerste vraag die door ons hoofd ging was: hoeveel gaat dit ons kosten? De vrouw van Europ Car die eigenlijk ni veel wist en alles aan haar baas moest vragen, vertelde ons dat we 330 dollar zouden moeten betalen. Maar toen werd het nog erger... ze vroeg of er nog een andere partij was betrokken bij de botsing... en wij hebben toen ja gezegd, wat we beter nooit hadden gedaan... want toen wist mevrouw Europ Car ons te zeggen dat we 3050 dollar zouden moeten betalen... niemand van het bedrijf kon ons echter een goede reden geven waarom ze dit geld nodig hadden en wat ermee zou gebeuren, dus uiteraard was het heel simpel voor ons... we betalen ni!!! Dat maakte echter totaal niet uit... bij de boeking van de auto gaf Johan zijn visa-nummer en daar hebben ze het geld gewoon afgehaald... we wisten niet waar we het hadden... 3050 dollar is ongeveer 1600 euro... zomaar ineens weg en dat terwijl de andere auto in fout was... we konden er niet aan uit!!! Ik denk dat we daar nog twee uur van ons oren hebben staan maken. maar veel zin had da ni... het geld was toch al van Johan zijn kaart! Tot op vandaag hebben we dat geld nog steeds ni terug gezien :-S maar we blijven de manager van Tasmanie stalken, omdat Europ car gewoon geen enkel recht of reden heeft om ons geld zo maar te houden... verder hebben ik en Johan heel veel spijt dat we de zaak ni anders hebben opgelost. De reparatiekosten van de barst in de auto kosten misschien 500 dollar... maar als we op voorhand hadden geweten dat we geen verzekering hadden (hoewel we die meerdere malen gevraagd hadden), dan waren we gewoon met die auto naar een garage gegaan en hadden we dat dan wel zelf betaald... dan was het 500 dollar i.p.v. de 3050 dollar die ze nu hebben afgenomen! Of we hadden een beetje geld kunnen vragen aan de jongen in de andere auto (hij had immers geen rijbewijs en zou natuurlijk ni willen dat de politie da te weten zou komen) en dan hadden we de auto kunnen laten repareren op zijn kosten. Maar die gedachten komen uiteraard pas achteraf op, wanneer het al te laat is! Pff, de 'Europ Car'-dag zal ons toch bijblijven als 1 van de minste dagen van de reis... we voelden ons echt bedrogen en tot op heden staan we een beetje machteloos! We blijven in elk geval mails sturen naar Europ Car, want uiteraard willen we ons geld terug!!! Ook nog een lastige bijkomstigheid was dat ik op dat moment geen visa-kaart meer had en omdat de mensen van Europ Car zomaar 3050 dollar van Johan zijn visa hebben gehaald, werd zijn kaart meteen geblokkeerd :-S geen kaarten meer dus, algoe dat Johan nog geld kon afhalen uit de muur... anders hadden we daar echt schoon gestaan :-)

Maar in Tasmanie zijn ook nog leuke dingen gebeurd hoor :-) de dagen daarna hebben we efkes ne klik moeten maken om ni meer te veel aan het incident te denken... dat is nu eenmaal het beste, want anders kunt ge toch ni van uw reis genieten. We zijn dan wel op de juiste moment op de juiste plaats beland... Cradle Mountain! Goeikope accomodatie... gratis internet... gratis laundry... ge ziet, we hadden eigenlijk ni veel nodig om terug goe gezind te zijn :-) Maar het aller beste was natuurlijk het nationaal park van Cradle Mountain... omdat we geen te zware hike-tocht wilden gaan doen, hebben we gekozen voor een wandeling van 2 uur rond Lake Dove... wederom prachtig... de weerspiegeling van de wolken op het water, Cradle Mountain die uitsteekt boven de andere bergen... het deed ons terug dromen over Nieuw-Zeeland... dat tot op heden toch wel onze lieveling blijft :-)

De resterende dagen in Tasmanie zijn we het House of Anvers gaan bezoeken. Blijkbaar is er X aantal jaar geleden een Belg ge-emigreerd naar Tasmanie en heeft er een chocolademuseum en winkel geopend... het huis is overal gekend omdat er uiteraard zone goeie BELGISCHE chocolade te vinden is :-) ik heb direct ne voorraad pure chocolade gekocht en ik moet zeggen... hij was goe, beter dan wat ge hier elders vindt... chocolade smaakt hier gewoon naar suiker! Alles van eten is hier trouwens anders dan in Belgie... en dat in het voordeel van Belgie :-) melk smaakt hier naar niks... het lijkt gewoon op troebel water... en zo zijn er nog veel zaken die echt op ni veel trekken... mosterd is zoet... mayonaise is gewoon gene mayonaise! We kunnen er uren over bezig zitten en den drang naar ECHTE frieten met ECHTE mayonaise en stoofvlees worden met den dag groter!!!

Vanuit Tasmanie zijn we met de ferry terug aan land gegaan in Melbourne. Op de kaart lijkt de afstand echt ni zo groot en dus dachten we dat we na zo'n drie uur in Melbourne zouden staan... fout gedacht... de vaart duurde wel geteld 9 uur :-S en er valt echt niets te beleven! We wilden al snel aan een wedstrijdje UNO beginnen, maar met zone wiebelenden boot wordt ge daar alleen maar misselijk van, dus da was snel afgelopen :-) dan maar naar de mensen kijken... ook een leuke bezigheid! Rond een uur of zeven zijn we aangekomen in Melbourne en dan beginnen nadenken wat we in Melbourne allemaal zouden gaan doen...

De eerste dagen in Melbourne, hebben we de stad gewoon een beetje verkend... daarbij hoorde een picknick en een bezoekje aan de Botanic Gardens. Na een wandeling langs het water, kwamen we uit op een prachtig park waar veel Australiers zich op een zondagmiddag maar al te graag leggen om van het zonneke te genieten... wij hebben hetzelfde gedaan :-) de volgende dag stond de Rod Laver Arena op het programma. Daar hebben we een rondleiding gehad door heel het stadion en hebben we uitleg gekregen over hoe de Australian Open dit jaar achter de schermen verliep.

Wist je dat:
- Roger Federer dit jaar locker 1 had om zijn kleren in op te bergen... uw plaats op de wereldranglijst bepaalt eigenlijk welke locker ge krijgt... zijt ge nummer 41, dan zult ge locker 41 krijgen!
- Andy Murray afwijkt van de regel... want die wil blijkbaar op alle tornooien locker 60 hebben... Lleyton Hewitt moet dan weer altijd locker 9 hebben en 82 was in het verleden altijd voor Andre Agassi. Onder de tennissers wordt deze locker trouwens beschouwd als de gelukslocker omdat Agassi de Australian Open 4 keer gewonnen heeft, telkens hij kleedhokje 82 had. Blijkbaar is er nog meer bijgeloof over nummer 82, want in 2006 of 2007 zat Bagdatis in de finale van de Australian Open en hij had toen... rarara... locker 82 :-) in 2008 wilde Bagdatis natuurlijk datzelfde kleedhokje terug hebben (omdat hij bijgelovig was en dacht dat het hem geluk zou brengen), maar helaas had Djokovic het kastje al in beslag genomen en wilde het ni afgeven aan Bagdatis. Ge kunt al raden wat er gebeurd is zeker... Djokovic heeft dat jaar de mannenfinale van de Australian Open gewonnen... Bagdatis moet wel heel slecht gezind geweest zijn :-P
- Rafael Nadal dit jaar een locker wilde hebben zo ver weg mogelijk van Federer... oorspronkelijk had hij kleedhokje 2, maar dat was naast Federer en dus heeft Nadal gewisseld van kleedhokje met de nummer 78. De reden waarom Nadal niet te dicht bij Federer wilde zitten, is simpelweg omdat ze elkaar buiten het tornooi ook nog vaak zien en zich graag in stilte voorbereid op een wedstrijd.
- Spelers mogen kiezen hoeveel handdoeken ze willen meenemen voor tijdens de match. Doorsnee worden er 2 of 3 handdoeken gevraagd. Roger Federer vraagt er echter altijd 12... 2 voor zichzelf en de rest om uit te delen aan zijn vrienden :-)
- Elke speler heeft zo zijn eigen manier om zich enkele minuten voor een match bezig te houden... zo zijn er spelers die naar muziek luisteren... Roger Federer is gewoonlijk een spraakwaterval voor een match... hij zit heel de tijd te praten tegen andere spelers... dit is blijkbaar zijn manier om zijn zenuwen onder controle te houden. Vanaf dat hij op het veld stapt, zijn zen zenuwen naar eigen zeggen over en is hij terug rustig!
- Serena Williams zich volgens de organisatie ook dit jaar als een 'bitch' heeft gedragen. Wanneer ze naar de supermarkt ging, moest er iemand van de organisatie meegaan met haar om haar spullen uit de rekken te nemen en te dragen. De moeder van Serena ging gewoonweg in de verkeerde tribune zitten en weigerde daarna om van plaats te veranderen met als gevolg dat heel de entourage van de tegenspeler diende te verhuizen naar een ander vak.
- Alle spelers voor de aanvang van de Australian Open een charter moeten tekenen waarin staat dat ze aanwezig zullen zijn wanneer ze tijdens de duur van het tornooi worden opgeroepen voor een persconferentie. Wanneer een speler toch niet komt, staat daar dan een hele zware boete tegenover. Zo heeft Safin eens 60.000 dollar moeten betalen omdat hij na een match besloot om niet te komen opdagen voor de pers. Lleyton Hewitt kreeg nog een zwaardere sanctie, hij kreeg x-aantal jaar geleden een boete van 180.000 dollar voor het niet komen opdagen op een persconferentie.
- Wanneer spelers verliezen, ze blijkbaar vaak hun kleren op de grond smijten en deze achter laten omdat ze in hun ogen 'ongeluk' brengen.
- De spelers 1/3 van het prijzengeld als zijnde tax moeten teruggeven aan de organisatie van de Australian Open.
- De Australian Open dit jaar 1,9 miljard kijkers had over heel de wereld.
- Een dagpas voor de Australian Open eigenlijk heel goedkoop is... voor 15 euro hebt ge onbeperkte toegang tot alle courts, behalve de Rod Laver Arena.

Zoals ge kunt zien, hebben we aandachtig opgelet tijdens onze rondleiding :-) hihi! In Melbourne heb ik mijn bankkaarten ook eindelijk aangekregen via een pakketje van DHL... na meer dan een maand zonder kaarten, kunt ge u wel voorstellen dat ik hier echt suuuuuuper blij mee was!!! We hebben ons dan ook direct laten gaan en hebben die dag besloten dat we een vlucht zouden nemen naar Perth aan de westkust van Australie... ons oorspronkelijk reisplan dat we thuis vooropstelden, was bij deze volledig in duigen gevallen :-) de resterende dagen in Melbourne zijn we nog een middagje aan het Sint Kilda strand gaan liggen... al twijfelde we of we een ticketje zouden kopen voor de twee haltes die we moesten afleggen met de tram, zijn we achteraf zo opgelucht dat we dit gedaan hebben, want na een stop aan de eerst volgende halte was er........ controle :-P

Ook zijn we in Melbourne Jack en Jen tegen het lijf gelopen... twee Amerikanen die op Miami beach wonen... hoe we hen hebben leren kennen? Op het midden van een kruispunt :-) ik zal efkes het volledige verhaal vertellen... Johan en ik stonden in Hobart bij Europ Car van ons oren te maken omdat we dat geld niet wilden betalen en blijkbaar stonden Jack en Jen op dat moment maast ons aan de balie. Zij hebben onze conversatie helemaal kunnen horen en hadden met ons te doen... weten we nu achteraf... in het Europ Car filiaal hebben we helemaal niet gepraat ofzo, ze stonden daar ook gewoon een auto te huren. Dit wetende als achtergrond was het wel heel grappig toen er ineens iemand op het midden van een kruispunt naar ons kwam toegestapt met veel lawijt en ons aansprak met volgende woorden: OOOOHHH MYYYYYY GOOOOOOOD! This can not be true... you are the guys from Europ Car! Wij redelijk verbaasd, want ten eerste wisten we ni direct wie die mensen waren en ten tweede hadden we er nog nooit mee gepraat, maar al snel kon ik mij terug herrinneren dat er inderdaad nen ongelofelijke macho met zijn poppemieke aan den toog stond om nen auto te huren... Jen en Jack dus :-) we vonden het zo toevallig dat we elkaar in Melbourne terug tegenkwamen en dat dat toch wel geen toeval kon zijn en dat het 'meant to be' was. Den Jack zou ik omschrijven als nen echte Amerikaan... ge kunt er ni meer amerikaans uitzien dan hem... en zijn accent... en vooral zijn overenthousiasme... hihi... blijkbaar was het koppel op huwelijksreis voor twee weken en zat hun reis er bijna op. Na een kwartiertje te hebben gebabbeld op straat, zijn we uitgenodigd om naar hun thuis in Miami te komen... en daar voegde Jen nog aan toe dat we zeker geen huurauto zouden moeten nemen, want dat ze ons wel zou komen ophalen van de luchthaven. Dus bij deze is onze volgende vakantiebestemming ook weeral vastgelegd: Miami :-)

De laatste twee dagen in Melbourne hebben we twee dagen op een rij een uitstap gedaan naar de omliggende natuur die echt wel de moeite waard was. Eerst zijn we een dag The Grampians gaan verkennen... een prachtig natuurpark met wilde wallaby's, daarna zijn we kangoeroes gaan zoeken in den outback en verder zijn we nog een paar wandelingen gaan maken naar een paar prachtige stukjes natuur. De resten van enkele hevige bosbranden van drie jaar geleden, waren op sommige plaatsen nog wel goed zichtbaar... zwarte bomen met af en toe een groen takje... 1 ding was wel spijtig die dag... we waren ons fototoestel vergeten :-S ik denk dat dingen vergeten ondertussen trouwens 1 van onze specialiteiten is geworden :-P

De dag nadien zijn we naar Phillip Island gegaan en hadden we ons fototoestel WEL bij, zelfs met extra batterijen :-) en hebben we een mooi stukje van Australie gezien! Eerst zijn we naar een wildlife park geweest waar we de kangoeroes en de emoes mochten voederen. Wel leuk ware het niet dat die emoes ni alleen het eten op uw hand oppikken, maar ook het vel van uw hand... auwtch! Later die dag zijn we terug naar pinguins gaan kijken op het strand... deze keer in grote aantalen... per groep van 20 pinguins kwamen de diertjes uit het water om zo samen de duinen in te waggelen... zo schattig om te zien... zo was er ne groep pinguins die maar moeite deed om vooruit te geraken, maar telkens wanneer ze twee meter gestapt hadden, was er ne golf die hun overspoelde en moesten ze terug opnieuw beginnen... dat heeft zo toch wel een half uurtje geduurd :-) helaas hebben we geen fotookes van de pinguins omdat de flash van een fototoestel veel te sterk is voor hun oogjes en ze hierdoor permanent blind kunnen worden.

Amai (zucht), ik heb precies weer nen hoop bijeengetypt! Nog een maandje en Australie zit er voor ons op... op 14 april vliegen we naar Bangkok en begint ons avontuur in Azie :-)

Dikke dikke knuffels aan iedereen!

Johan en Anke