Plannen zijn er om gewijzigd te worden

hey hey,

voor k mijn verslag begin wil k nog ff zeggen dat de manager van Europcar Tasmania ondertussen wel haar verontschuldigingen heeft aangeboden omdat volgens haar alles op een misverstand lijkt te berusten..maar daar zijn wij vet mee..ons geld zwerft op dit moment ergens rond tussen verschillende verzekeringsmaatschappijen en we hebben geen flauw benul van wanneer we ons geld zullen terugzien en vooral hoeveel er opt einde nog van zal overblijven..maar we blijven Europcar gewoon verder stalken en we gaan ook proberen om via Europcar Belgie wa meer informatie los te weken..afwachten dus...

Over naar het heden zou k zeggen want daar is in ieder geval veel positiever nieuws over te vertellen..
Hoewel het in het begin ni in onze planning was opgenomen, zijn we dus van Melbourne naar Perth gevlogen..een nieuwe stad, een nieuw avontuur, en dan kan het bijna ni anders dan dat er iets misloopt:)..gelukkig hebben we de schade nu wel kunnen beperken tot "bijna pech":)
Ik had namelijk op het vliegtuig het fototoestel naast mij gelegd tussen mijne stoel en die van Anke..natuurlijk, na 4 uur vliegen, was k da alweer vergeten toen we van boord gingen..we hadden ondertussen onze bagage al toen Anke mij vroeg of ik het fototoestel had..en ikke ineens : "neje shit, ik heb da opt vliegtuig laten liggen"..Anke dacht natuurlijk da het een grap was ( da komt ervan als ge overal en altij grapkes ligt te maken:), maar da was het dus ni..ik ben dan als ne gek de roltrap opgelopen naar de balie van Jetstar..daar waren ze al zo goe als klaar om andere passagiers voor ne nieuwe vlucht te laten inschepen..ze zijn dan gaan zien voor ons fototoestel maar ze konden het ni vinden..ik had al gevraagd of k ni onder begeleiding zelf kon gaan kijken maar da mocht ni (wa ik trouwens redelijk belachelijk vind ma bon)..ik kreeg het al serieus warm omda al onze foto`s derop stonden..alle chance is er dan toch nog rap iemand nen 2e keer gaan kijken met meer succes deze keer..nu blijkt dat het fototoestel, da zat in een zwart zakske, vast zat tussen de 2 stoelen en onder de zwarte gordels..ni moeilijk da ze da ni direct zagen liggen..het probleem was da ze ni veel tijd hebben om het vliegtuig in orde te brengen voor de volgende vlucht..dus we hebben wel wa geluk gehad..maar da mag ook wel is e:)

Perth zelf is een leuk stadje, maar het is wel de meest geisoleerde stad ter wereld..we lagen daar eerst in nen dorm met 6 mensen omdat da uiteraard het goedkoopste is..maar na 2 dagen was er ne lek in ons kamer en da zorgde ervoor dat onze kamer echt naar rotte pest stonk:)..hoewel ze aan de receptie dit eerst wilde wegwuiven door te zeggen dat we wss den douche verkeerd gebruikten???..ik dacht, kga der ni mee in discussie gaan want als ge zoiets zegt terwijl heel de vloer bijna onder water staat, dan zijt ge ni echt bij volle verstand..een paar uur later waren ze al op hun stappen teruggekomen en wisten ze ons te vertellen dat er idd een lek was..TIENS...da kon een klein kind zelfs zien..een geluk bij een ongeluk zou k zeggen want ze hebben ons naar een ander kamer, prive en met tv en dvd, gestuurd..en da voor dezelfde prijs!!..da mag van ons wel meer gebeuren...

den eersten avond had Anke afgesproken met de Frederik, nen ex-klasgenoot die we al is tegengekomen waren in Nieuw-Zeeland. Ze hebben samen een stapke gezet in het bruisende uitgaansleven van Perth..ze zijn daar naar een homokeet geweest en ik heb achteraf vernomen dat Anke daar toch wel wa aantrek had van lesbiennes:)..maar ze zegt dak mij voorlopig nog geen zorgen moet maken:)..da doen k uiteraard ook ni..hoe meer zielen, hoe meer vreugd zou k zeggen:):):)

We zijn in Perth ook ff de sportieven tour opgegaan voor zover da fysiek mogelijk is..der is namelijk een eilandje, Rottnest Island, en daar mogen geen auto`s komen, dus iedereen dat daar komt, huurt gewoon een fietske en verkent op die manier het eiland...we hadden ons verwacht aan een relaxed tochtje, genietend van de zon en de mooie stranden..da is uiteraard net wa anders uitgedraaid..hoe kan het ook anders..we hebben in 3 maand tijd amper nen druppel regen gevoeld maar natuurlijk uitgerekend diejen dag moest da beginnen regenen met ne stevige wind op kop..komt daar dan nog is bij dat de wegen daar serieus op en neer gingen en dat heel veel mensen meer naast hunne fiets liepen dan dat ze effectief fietsten (Anke inclusief)..heeeeel vermoeiend!!!

Voor de rest hebben we in Perth eigenlijk gewoon wa rondgehangen, vooral nadenkend over wa het vervolg van onze reis zou worden..na lang nadenken hadden we besloten om nen trip te boeken van Perth naar Broome en achteraf gezien is da mss wel de beste beslissing die we ooit gemaakt hebben..het zou ons wel wa meer centjes kosten maar we vonden toch dat we da moesten doen..het Westen is immers bijzonder moeilijk te verkennen als ge zelf met den auto rijdt..heel veel wegen kronkelen er door den outback en die wegen zijn niet altijd even berijdbaar..ma goe..ik ben ff aant afdwalen...omda we nog 3 dagen over hadden alvorens op diejen trip te vertrekken en omda we die 3 dagen ni in Perth wilden verslijten, hadden we besloten om een autootje te huren (jaja ge hoort het goed, we leren het maar ni af:))..zo konden we vanuit Perth een klein roadtripke maken naar het mooie zuid-westen van Australie..we hebben vooral heel veel in den auto gezeten want de afstanden zijn hier echt ni te onderschatten..der was eigenlijk 1 hoogtepunt dat we absoluut wilden doen, namelijk de Tree Top Walk..da zijn reusachtige bomen waar ge via een brug over kunt lopen..na enkele uren rijden komt ge eindelijk aan da park aan, rond 16u30, en dan krijgt ge aan den ingang te lezen dat de laatste bezoekers om 16uur worden binnengelaten..voor niks naar daar gereden dus:)..en ge denkt dat er in 3 dagen wel niks mis zal gaan..haha..nen auto huren en niks meemaken,da is een onbekende combinatie voor ons..we waren juist terug aant rijden van ne mooie vuurtoren, nen hele mooie weg trouwens met een prachtig uitzicht over de zee..maar ge moet wel eerst weten dat die baan echt in the middle of nowhere ligt en dat er in de verste verte geen huis of leven te bespeuren viel..Anke zat deze keer achter het stuur..en plots zegt ze.."oei, ik denk dat er juist ne politiewagen is teruggedraaid"..en ik draai mij om en ik zie in de verte idd ne politiewagen achter ons rijden..maar Anke was ondertussen al wa van haar melk en wist ni goe wa doen.."wa moet k nu doen?''..STOPPEN natuurlijk, was mijn eerste reactie..die vervelende mannekes hadden ondertussen hun sirene al aangezet..dus wij naar de kant..komt daar zo`ne mislukte beach-boy/agent uit den auto gestapt met zo`n typisch zonnebrilleke op zijne smoel..ik was al lichtelijk ambetant omdak der ni tegen kan da ge ni in iemand zijn ogen kunt zien, ma bon..MADAMMEKE..wete gij hoe snel ge hier moogt rijden??...Anke zei dat ze dacht da ze 80 mocht rijden...da bleek dus 60 te zijn (wa echt te zot voor woorden is)!!...bleek da Anke 97 km/u aant rijden was, maar ge hebt daar echt geen erg op..kwas toen nog altij redelijk kalm..tot dieje gast zei dat da een boete van 700 dollar zou worden????..toen brak het zweet mij wederom uit..700 dollar????..hij zei dat we 3 keuzes hadden..1) ofwel kunt ge in beroep gaan tegen die straf maar da zou belachelijk zijn want ge weet da ge ge gewoon veel te snel reed..2) ofwel betaalt ge alles binnen de 28 dagen..daar hadden we ook ni veel zin in..3) ofwel, omdat we internationale toeristen zijn en ze ons ni tot in Belgie achterna gaan zitten, betaalt ge de boete ni maar dan moogt ge nooit meer rijden in West-Australie...en toen klaarde de hemel weer helemaal open:)..da showventje zei eigenlijk letterlijk da we best de boete ni konden betalen zolang ge maar ni meer rijdt in West-Australie..ikke nog wel, maar Anke ni meer...we komen daar toch nooit meer terug en als we da toch doen dan kruip ik gewoon terug achter het stuur...wa nen domme regel...zo hebben ze der hier trouwens wel meer!!!

2 dagen later zouden we eindelijk aan onze Western Exposure tour beginnen..hoewel we der veel van verwachten is het toch altij wa afwachten hoe de rest van de groep der zal uitzien..ge zit namelijk 10 dagen lang met 20 onbekende mensen (een paar Engelsen,Duitsers,ne Fransman, ne gekke Zwitser,een Ierse, 2 Hollanders, allemaal ongeveer van onze leeftijd, en dan nog Mr en Ms Yama een Japans koppel van 60 jaar die volgens ons den tijd van hun leven hebben gehad..heel lieve mensen trouwens) opgescheept..toch altij wel een beetje spannend...ma ge voelt eigenlijk al vanaf den eersten dag dat het goe zit en da maakt het een stuk makkelijker..komt daar nog is bij dat we een fantastische, vrouwelijke chauffeur hadden die meer dan haar steentje bijgedragen heeft tot deze waanzinnige 10-daagse.

Den eersten dag hebben we vooral veel gereden, hebben we de bekende pinnacles te zien gekregen en hebben we ons ff aan wa sandboarden gewaagd..tis leuk om naar beneden te glijden maar ik geraakte met moeite terug den berg op..benen konden het ni aan en mijnen adem was gewoon afgesneden..tis dus maar bij ene keer gebleven:)..`s avonds hebben we ons allereerste feestje gebouwd..der was daar een locale party aan de gang..ik denk dat er mss 20 man was, allemaal van den boerenbuiten..dus ge kunt u der wel iets bij voorstellen..echt grappig..

Den 2e dag zijn we naar Kaljarri National Park geweest waar we voor den eerste keer kennis hebben gemaakt met de verschrikkelijk irritante vliegen (da zeggen der natuurlijk ni bij als ge zo`nen trip boekt) die zich vooral in het Westen en outback bevinden..in het begin kunt ge der nog mee lachen en blijft ge der redelijk kalm bij..maar die bleven maar komen en ze kwamen altij met meer en meer..den 1en dag had 1 iemand zo`n vliegennet rond haar hoofd en da vonden we allemaal belachelijk..maar den 2en dag liep iedereen daar met zo`n netje rond..het was gewoon ondraaglijk en vervelend..op een gegeven moment zaten er 100en vliegen in onze bus en het tafereel da ge daar dan te zien kreeg, kunt ge gewoon ni met woorden omschrijven..iedereen was daar als nen hysterische gek op die vliegen aant meppen..al die toffe, leuke, lieve jongens en meisjes waren echt getransformeerd tot moordmachines..echt waar..het bloed liep gewoon van de ramen af..nooit gezien..iemand heeft er trouwens een filmpje van gemaakt en hij ging da mss op you tube zetten..echt gewoon te gek voor woorden..

Den dag derna zijn we verder gereden naar Monkey Mia..een badplaats die vooral bekend staat om het feit dat elke morgend dolfijnen tot aan het strand komen om gevoederd te worden..dan moogt ge in een rijke gaan staan en mensen worden willekeurig uit het publiek gepikt om ne vis aan de dolfijnen te geven..toch wel een unieke ervaring..we zijn der gelukkig alle 2 uitgepikt dus was er geen reden om jaloers te zijn op elkaar:)..daarna zijn we doorgereden naar Coral Bay waar we nog wa int zwembad hebben rondgehangen..`s avonds was er een BBQ`ke en da in ne mix met de nodige drank, zorgde voor nen hele leuke en ontspannenden avond..na den 3en dag begint ge iederen al wa beter te kennen en begint iedereen ook echt wa los te komen..een paar pintjes en spelletjes later zijn we dan licht beschonken ons bed in gekropen want de volgenden dag moesten we opnieuw vroeg uit de veren..

Dag 4 en 5 waren vooral snorkel-dagen..in het Westen ligt immers het Ningaloo Reef..en we hebben voldoende mogelijkheden gekregen om da reef van dichtbij te gaan bekijken (zowel in Coral Bay als in Turquooise Bay).. het reef ligt op amper 50 meter van het strand..nergens ter wereld ligt een reef zo dicht bij het strand..

Onze chauffeur had ons trouwens in het begin van den trip onderverdeeld in 4 groepen..de inpakkers, uitpakkers, koks en afwassers..zo had elke groep elke dag een andere taak..heel plezant want anders zou het wa eentonig worden..we moeten ook zeggen dat de hostels in het Westen echt heel goe uitgerust zijn en da voor nen hele schappelijke prijs..vele beter dan aan den Oostkust..we snappen trouwens ni waarom de meeste backpackers het Westen gewoon lings laten liggen..

dag 6,7 en 8 hebben we gespendeerd in 1 en hetzelfde park, Karijini National Park...een park vol prachtige rotsformaties, kloven, zwemvijvers...iederen dag weer een nieuwe uitdaging..maar der zijn dus geen uitgestippelde wegen om die kloven te beklimmen of af te dalen..twas daar eigenlijk echt wel levensgevaarlijk om te stappen omdat ge dikwijls 20 meter boven den afgrond steun zocht op een heel klein steentje in de hoop dat dieje steen ni te glad zou zijn en da ge der dus ni af zou glijden..want dan zouden de gevolgen echt wel desastreus kunnen zijn..er zijn in het verleden al wel wa slachtoffers gevallen..heel veel glibberige stenen, spiegelglad soms..ge vraagt u af waarom ze het risico nemen om daar nog naartoe te gaan..maar het is daar gewoon te prachtig, imposant om zomaar links te laten liggen..Anke is meerdere keren tegen de grond gegaan en ik ben met mijne kop tegen ne rots gelopen en het had ni veel geschollen of ik was van dieje rots gevallen..ik had een ander meisje derop attent gemaakt dat het vrijdag de 13e was en ik kon het natuurlijk ni nalaten om haar der regelmatig aan te doen herinneren:)..uitgerekend da meisje was voor mij aant lopen toen we weer zo`n glibberige rotsen moesten beklimmen en het was bijna onmogelijk om nen houvast te vinden..plotseling gleed zij weg en der was absoluut geen andere mogelijkheid om zich nog aan iets vast te klampen..en ik zag haar vlak voor mijne neus achterover vallen tussen 2 gladde rotsen..ik had zelf genen houvast dus het was onmogelijk om haar te helpen..die is toch zeker 1,5 meter naar beneden gevallen..als der ook maar 1 klein puntig steentje had gelegen, dan had het voor haar veel slechter kunnen aflopen..nu waren er enkel wa schaafwondes..twas gewoon ni simpel omdat ge door de hitte ook minstens ne liter water moest meenemen wat het ni makkelijker maakte om te klimmen of af te dalen..ik heb mijn les wel geleerd..ik val niemand meer lastig met vrijdag de 13e:)..`s avonds hebben we voor het eerst in ne swag geslapen (een soort van verstevigde slaapzak) onder de blote sterrenhemel..echt de max...ma der zijn uiteraard ook nadelen aan verbonden en da heb k de volgende morgend mogen ondervinden..mijn 2 benen stonden vol met muggenbeten en die jeukten verschrikkelijk..we lagen daar echt in niemandsland...de wc`s hingen vol met redbacks en af en toe kwam er zelfs een slang uit de wc`s gekropen..meer avontuur kunt ge ni hebben denk k...

de voorlaatsten dag zijn we naar een cattle station gereden..daar zat het vol met sprinkhanen..ge kon zelfs ni fatsoenlijk koken of eten want de sprinkhanen vielen gewoon uit de bomen op uw hoofd..kheb nu niks tegen ne sprinkhaan..maar da was toch wel grellig...da was precies the invasion of the grasshoppers...hadden we eindelijk een beetje minder last van de vliegen, stond daar al een 2e plaag klaar..`s avonds nog is een gezellig avondje gehad en da hebben we `s morgens moeten bekopen..om 5u30 stond onze chauffeur daar al om ons uit de swags te shotten:)..iedereen met nen houten kop de bus in..op weg naar onze laatste bestemming..het tropische Broome...we hadden afgesproken om onderweg op de bus de drank al te laten vloeien en da hebben we dan ook gedaan..Broome staat trouwens bekend om zijn indrukwekkende zonsondergangen en da hebben we met onze eigen ogen kunnen vaststellen...op een gegeven moment staat de zon zodanig dat er allemaal trappen op het water worden gevormd..ze noemen deze de "stairway to heaven"..da is echt wel prachtig...maar met deze prachtige bestemming waren we wel aan het einde gekomen van een fantastische trip...we hebben de dag afgesloten met een pizzake op het strand en met nen helen hoop drank:)..we hebben trouwens afgesproken om zeker met zijn allen nog is samen te komen..we gaan ze proberen naar Belgie te lokken...twas een reis om nooit meer te vergeten en kmoet toegeven dak toch wa met pijn in het hart afscheid genomen heb...sommigen zijn ondertussen al naar huis teruggekeerd, anderen zijn al weer op weg naar een ander avontuur..wie weet komen we ze hier of daar nog wel tegen..en anders zeker in Belgie..

Kuskes
Johan en Anke